's avonds in de Zomer
iedereen zat op straat 
met den hond en de kat 
allemaal mee aan de deur 
met de geburen

Het jaar 2001 werd geopend met 'Mauve-Wit. Deze voorstelling had de wijk het Kiel en voetbalclub Beerschot tot onderwerp en was een productie van CC De Kern. Het resultaat was een verhalenshow met anekdoten over Rik Coppens, Jefke De Koeiboer, een voetbalkwis, een verhaal over eenden, over de bendes van het Kiel enzovoort enzoverder.

De voorstelling werd muzikaal ondersteund door Bart Voet, Stoffel Verlackt en Jonas Van Den Bossche(later zouden ze  als Dolefante ook 'De Zoologie' van muziek voorzien). Ze speelden onder andere de evergreens 'Als we dood zijn groeit er gras op onzen buik', 'tussen achthonderd matrozen' en het overgetelijke 'Beerschotlied'.

Tom Clement maakte van al deze verhalen een tentoonstelling: in het oude dierenasiel in de Bosschaertstraat werden de verhalen letterlijk tentoongesteld. Tegen de blote muren van het half afgebroken asiel werden de teksten geconfronteerd met foto's van toen en nu.

'Een half jaar aan een stuk hebt ge op het Kiel rondgelopen. Vanalles gezien. Maar bovenal hebt ge veel volk leren kennen. Leraars en studenten, cafébazen en kleermakers, versleten voetballers van den Beerschot, oud-bestuursleden en lijntrekkers, doppers en gepensioneerden. En die hebt ge horen vertellen. Over vroeger. Heel veel over vroeger.  Dat het toen beter of toch op zijn minst anders was.

Er werd verteld over een Kiel dat niet meer bestaat. Over een stad die niet meer bestaat. Over een land dat niet meer bestaat. Ge hebt liefdesverhalen gehoord. Verhalen over het lot en het toeval.  Anekdoten over de grote helden van den Beerschot.  Honderdduzend speelders kent ge ondertussen. En moppen, manneke ge zoudt vergeten hoe hard dat ge soms nog kunt lachen.

En dat allemaal, daar moet ik nu over vertellen. Over dat Kiel. Over die mensen. En elken avond komt er iemand waar ik mee geklapt heb meedoen. En die vertelt dan hoe het in 't echt was. Want wie weet, misschien sta ik daar wel te liegen.

En als ge het dan nog niet gelooft. Dan moet ge naar de tentoonstelling komen. Want daar hangen hun verhalen tegen de muur. Er worden geen schilderijen tentoongesteld, maar woorden. Er zijn er schoon bij. Dus komt dat zien en komt dat luisteren !  En houdt uw oren en uw ogen open, want onder en tussen de woorden zit het verhaal verscholen van een heel wijk, een heel stad. Van een heel land. '

Achtergrond

'Mauve-Wit' was de eerste van een reeks 'documentaire stadstukken'. Zo hebben we de reeks voorstellingen genoemd die uitdrukkelijk een bepaalde buurt, wijk of entiteit in de stad als onderwerp hadden. Het gebruikte procedé bestaat erin dat een wijk (voor 'Mauve-Wit het Kiel, voor 'Den Open Haard' de Seefhoek), een flatgebouw ('Allo Silvertop) of een plek ('De Zoologie'). Gedurende een aantal maanden  worden deze plekken intensief  verkend: contacten worden gelegd, interviews afgenomen, boeken gelezen. Op basis van deze interviews wordt daarna een voorstelling gemaakt. 

Al deze voorstellingen hadden direct of indirect het verdwijnen van een gemeenschap (of dorp) binnen de stad als onderwerp. En hoe dat naast verwarring, eenzaamheid en verlies soms ook nieuwe inzichten of mogelijkheden bood. Het MartHa!tentatief ontwikkelde gedurende hierdoor een grote gevoeligheid voor verhalen over buurten en haar bewoners. Tegelijk werd het samensmeden van tientallen stemmen en getuigenissen tot één groot verhaal een soort subgenre in het werk van het MartHa!tentatief.